نمی تونم

نمی تونم باور کنم که دیگه چیزی به اسم ارزش برای آدما وجود نداره

نمی تونم باور کنم که آدما دارن به این راحتی از مرزای همدیگه رد میشن

چرا؟

چرا اجازه می دین برای هم انقد بی ارزش باشین

چطوری می تونین انسان بودنو فراموش کنین

چطوری می تونین معجزه ی آفرینشتون رو نادیده بگیرین

چطوری می تونین از کنار این همه مهربونی با بی تفاوتی رد بشین

چرا چشماتونو بستین؟

چرا روحتون رو فروختین؟

با اینکه اینهمه دوری عذابش می داد

با اینکه می دید هر روز داره بیشتر تو خودش فرو میره

ولی احساس خستگی نمی کرد

وقتی فکر می کرد که داره سعی می کنه تا به اون برسه

وقتی فکر می کرد که یه روز به آرامش می رسه

هیچکس نمی تونست جلوی راهشو بگیره

...........................................................................................

احساس عجیبی داشت

حس می کرد هیچکدوم از آدمای خاکی نمی تونن آرومش کنن

حس می کرد نمی تونه آدما رو خیلی دوست داشته باشه

باورش نمی شد

بالاخره تونسته بود

بالاخره بهش اجازه داده بود

...........................................................................................

:با خودش گفت

دیگه نمی ذارم آدما بین ما فاصله بندازن

یعنی آدما دیگه نمی تونستن

چون دیگه از جنس خاک نبود

چون با اون یکی شده بود

!!!!! کسی نمی خواد بپرسه چرا